Tegenwoordig worden velen gecremeerd maar nog altijd heerst het principe van de eeuwige grafrust in Canada voor diegenen die begraven worden of werden.

Je komt in Canada dan ook vrij veel echt oude begraafplaatsen tegen, ook op plaatsen waar je die helemaal niet zou verwachten. Hoe gaat men daar eigenlijk mee om?

Het principe is vrij simpel: als er ergens iemand begraven is, dan is de grond voor altijd heilig. Er mag niet gebouwd worden, wegen moeten eromheen gelegd worden en nabestaanden, als die er al zijn, moeten altijd toegang kunnen behouden naar de begraafplaats. Dit leidt hier en daar tot bizarre toestanden als een nieuwbouwproject wordt stilgelegd omdat er beenderen gevonden worden die meer dan 100 jaar oud zijn. Doet er niet toe, het is heilige grond.

Ook is het reeds voorgekomen dat een plaatselijke stam (van inheemse afkomst) meedeelt dat er op een bepaalde plek ooit stamleden werden begraven, en dan wordt ook die plek ontzien tot in eeuwigheid.

In het landschap zie je hier en daar ook piepkleine begraafplaatsjes, ergens achterop een boerenperceel bijvoorbeeld. Die liggen er vaak al meer dan honderd jaar, de hekken en de zerken zijn vervallen en er komt eigenlijk al heel lang niemand meer. Toch mag een eventuele landeigenaar er niets mee doen. Nu niet en later niet. Hij moet een pad gereed houden over zijn land om mensen toegang te verschaffen naar de begraafplaats; in dat pad mogen geen afgesloten hekken zitten. Het is precies allemaal geregeld in de "Monument and Cemetery Protection Act".  Waag het niet die te overtreden, dan kun je nog een boete krijgen ook.

Gewend zijnde aan grafrechten van 15 of 20 jaar en de standaard "ruiming" van oudere graven, kijk je daar best van op. In Canada huur je geen graf, je koopt het - voor eens en voor altijd. Een knekelveld, waar botresten worden verzameld, zul je in Canada niet aantreffen. Een stoffelijk overschot heeft er recht op te blijven, daar waar het ooit begraven is. Herbegraven, als dat door omstandigheden zou moeten, dat probeert men te vermijden.



Het Canadese grafgebruik vindt zijn oorsprong in Engeland, waar men ook nog altijd begraafplaatsen blijft bijbouwen zonder deze ooit te ruimen. De traditionele cultuur van Canada's inheemsen deed het precies zo. Als er ergens eenmaal iemand begraven was, dan zal de plek altijd als zodanig een herinneringsplek blijven.

Dat is natuurlijk allemaal nogal gemakkelijk in een ruim en dunbevolkt land als Canada. En toch begint het inmiddels te wringen in en nabij de grote steden. Wat moet men nu (of op de langere termijn) nog met al die oude graven en bovendien die nog altijd uitdijende begraafplaatsen?