De laatste tijd wordt er in Canada nogal gesproken over de betekenis van de uitdrukking “economic immigration”. Dit, in tegenstelling, tot het begrip “asylum immigration”.

Elke provincie in Canada heeft wel een bepaald programma waardoor men “economic immigration” hoopt te stimuleren. Het gaat daarbij, bijvoorbeeld, om zakenlui die flink willen investeren of ook om geschoold personeel dat snel aan de slag kan in bedrijvigheden waar er in Canada tekorten zijn aan werknemers, zoals in de zorg en natuurlijk zeker ook de elektronica.

Terwijl men dat soort immigratie graag wil, zijn veel provincies behoorlijk terughoudend over het toelaten van “asylum immigrations”. De logica is snel achterhaald: de asielzoekers kosten geld en kunnen vaak slechts ongeschoold tewerkgesteld worden – soms zelfs in vakgebieden waar er helemaal geen behoefte is aan nog meer werknemers.

Opvallend is dat elke provincie het voorkeursbeleid anders aanpakt. Zoals wellicht ook wel bekend is, moeten alle provinciaal goedgekeurde aanvragen ook nog door de federale overheid behandeld worden. Daar wordt het strafblad bekeken en bijvoorbeeld ook nagezien dat men geen medische last voor Canada met zich meebrengt. Zo werkt het al decennialang en zo zal het waarschijnlijk nog wel een tijdje allemaal blijven doordraaien.

Nu is er spanning ontstaan tussen de manier waarop de provincies met de immigratie willen omgaan en hoe de federale overheid zich dat voorstelt. Concreter: waar moeten al die asielzoekers naartoe? Wat is een redelijke verdeelsleutel en hoe is de samenhang tussen toelatingen in de “economische” categorie en in die “asiel” categorie. Voel je ‘m al aan? Het wordt dan snel handjeklap: jij neemt er zoveel uit die groep, dan krijg je er zoveel uit de andere groep.

Politiek is het allemaal een beetje aan het vastlopen doordat het noodzakelijk lijkt om het aantal immigranten terug te brengen. Het aantal is de laatste jaren immers erg opgelopen, waardoor en een enorme belasting is ontstaan op het algemeen bestel van het land.

Denk bijvoorbeeld eens aan de woningnood, een nieuw fenomeen in Canada. Ineens zijn er gewoon onvoldoende woningen, wat niet alleen bezwaarlijk is voor de immigranten. Ook gevestigde Canadezen hebben er flink last van bij het zoeken naar een woonadresje. De prijzen zijn de pan uitgerezen (huur en koop) en de beschikbaarheid is minimaal.

Het is trouwens niet alleen de huizenmarkt waar het ineens klemt. Ook in bijvoorbeeld de zorg kan men het niet bijbenen. De algemene infrastructuur kreunt ook onder de immigratie. Je hebt meer scholen nodig, meer politie, meer vervoer, meer van alles! Meer mensen betekent echt meer behoeften, daar valt niet onderuit te komen. De problemen te lijf gaan lijkt zo het eenvoudigst door gewoon de immigratie te verminderen. In ieder geval is er zo politiek een puntje te scoren. De overheid doet iets, zo lijkt het dan.



Maar … als er minder mensen komen, dan groeit het BNP ook minder snel. Kijk, en dat horen Canadezen niet graag. Alles moet groeien, meer geld, meer spullen, grotere auto’s; als het BNP niet wil doorgroeien, hoe kan iedereen zich dan verrijken?