Wie naar een popconcert wil van een heel erg populaire zanger, die moet er als een haas bijzijn om kaartjes te kunnen kopen, zelfs als de prijzen daarvan bijzonder hoog liggen.

De populariteit van sommige zangers is zo enorm dat de artiest er eigenlijk voor kan vragen wat men wil, en nog worden alle kaarten zonder aarzeling, ruim voor aanvang van de show, gretig opgekocht. Het gaat daarbij om echte fans maar ook wel om mensen die het gewoon eens willen meemaken wat er zich in deze kringen allemaal afspeelt. Hoe dan ook, zonder grof geld gaat het niet.

Zelfs dan vissen velen achter het net. De kaartjes zijn al snel uitverkocht, nog geruime tijd voordat de instroom van belangstellenden begint te minderen. Een enkele artiest biedt dan gul aan om een extra concert te geven, bijvoorbeeld een dag erna. Da’s makkelijk bijverdiend, zou je zeggen. Maar dat kan niet altijd en dan is het echt “op is op”.

Telkens weer gaan droevig teleurgestelde fans op zoek of er niet via-via alsnog aan een aantal kaartjes te komen is. Dankzij het Internet is dat tegenwoordig wel te doen. Daar wordt dan ook, af en toe, misbruik van gemaakt door louche wederverkopers.

Velen spreken er bijvoorbeeld schande van dat iemand kaartjes voor een bepaald bedrag inkoopt om deze vervolgens voor veel meer geld door te verkopen. Anderen zeggen dat dit zo eigenlijk wel in orde is want dat is immers het principe van het kapitalisme: goedkoop inkopen en duur verkopen. Daar zit natuurlijk ook een risico aan. De tussenhandelaar kan af en toe blijven zitten met niet door te verkopen kaartjes.

Vervelender wordt het als de tussenpersoon wel de kaartjes aanbiedt en er het geld voor inneemt, om vervolgens de kaartjes helemaal niet te leveren en het geld niet terug te betalen. Da’s een vorm van fraude waar, na afloop, niet echt veel aan is te doen. Vooraf zou men zich misschien hebben kunnen afvragen of het wel zo verstandig is grote sommen geld te geven aan een onbekende zonder enige zekerheid te hebben dat de te leveren kaartjes ook werkelijk zullen komen. Mooie praatjes!

Bij de laatste vertoning van de razendpopulaire Taylor Swift hier in Toronto bleek dat een persoon ten minste $70.000 bij mekaar had gefraudeerd door een groot aantal moeders flinke bedragen af te troggelen. Het ging vaak om duizenden Dollars per klant voor telkens een klein aantal toegangskaarten tegelijk. Je vraagt je misschien eerst af wie er in hemelsnaam dat soort bedragen neertelt voor dat soort voorstellingen, maar dat is kennelijk in deze tijd van idolen niet helemaal ongebruikelijk.

De moeders werden wellicht volledig doorgezeurd en afgerammeld door hun dochtertjes die absoluut, koste wat kost, naar deze voorstelling wilden. Wie daarvoor dan zwichtte, die kreeg met deze zeer gewiekste kaartenverkoopster te maken, die nog handelde onder een valse naam ook. Intussen is ze trouwens wel in de kraag gevat en zal zich voor het Canadese gerecht moeten verantwoorden.

Maar dan nog … wie doet er nu mee aan dit soort fraude? Het zou toch zonder meer, van tevoren, duidelijk moeten wezen dat er iets niet helemaal pluis was – zeker voor dat soort bedragen. Wie zo roekeloos met zijn centen omgaat, die zou wellicht ook een portie medeschuld op zich moeten nemen.

Hoofdschuddend vragen we ons ook af of het spenderen van duizenden Dollars aan zo’n hype wel helemaal te verantwoorden is. Dit, terwijl de erbarmelijke hongerenden en daklozen langs het theater schuifelen, zoals te doen gebruikelijk in steenrijk Canada.