De wereld kijkt geamuseerd, geïrriteerd of misschien zelfs beledigd toe terwijl Dictator Trump lijkt te kunnen doen wat hij maar wil zonder al te veel juridische obstakels in eigen land.



Gisteren was het weer goed prijs: hij kwam mat draconische invoerrechten op de proppen. Zijn doelwitten waren China, Mexico en dit keer ook Canada. Het is opmerkelijk dat Canada dit keer wordt aangegrepen want de twee landen zijn economisch echt intens met elkaar verbonden na decennialang eigenlijk open grenzen gehad te hebben. De handel over en weer floreerde.

Op het eerste gezicht kijk je er misschien wat vreemd tegenaan. Wat zou nou het voordeel wezen om voordelig in Canada ingekochte spullen nu duurder te moeten aanbieden in de VS? Dat leidt toch tot inflatie en dat is toch slecht, ook voor de Verenigde Staten? Ja, dat is natuurlijk wel zo maar dat neemt het regime op de koop toe. Men hoopt zo, uiteraard, beter binnenlands te kunnen concurreren met de goedkopere importproducten.

Canada had zich voorbereid op deze stap, die inderdaad al aangekondigd was gedurende de verkiezingsstrijd in de VS. Hoe de verschillende overheden (federaal en provinciaal) van plan waren in te spelen op de aangekondigde invoerrechten, dat is niet echt naar buiten gebracht. Da’s logisch ook want niemand wist precies op welke producten de invoerrechten door de VS zouden worden gezet. Of zelfs wist men niet of het wel echt zou gaan gebeuren. Die Trump bluft immers wel vaker.

Gedurende de eerste termijn van Trump is dit trouwens ook al gebeurd maar dan op kleine schaal. Toen kwam er ineens een importheffing op Canadees aluminium dat naar de VS ging. Waarop Canada prompt met een heffing op Amerikaanse whiskey kwam – als tegenmaatregel. Zo gaat het nu ook maar dan op veel grotere schaal. Er is zelfs sprake van om bepaalde producten gewoon niet meer in Canada toe te laten.

Dit klinkt dus echt als een handelsoorlog in de ouderwetse, laten we zeggen vooroorlogse zin van het woord. Toen was er ook die beklemmende gedachte in elk land dat ze beter waren dan andere landen en zich continu bedreigd voelden door die andere. De invoerrechten zijn sindsdien voor een heel groot deel weer verdwenen – zeker tussen landen die er eigenlijk hetzelfde voorstaan in de wereld. Zoals tussen Canada en de VS, bijvoorbeeld.

In dit geschil, als we het dat al mogen noemen, is Canada de underdog. Zonder meer is de VS sterker en zou dan ook in staat zijn om aanzienlijke schade toe te brengen aan de Canadese economie, terwijl er nauwelijks iets van te merken zal wezen in de VS zelf, positief of negatief. De sterkste van de twee, de VS, weet dit natuurlijk ook. Het begrip van “Noblesse Oblige”, dat kent men daar kennelijk niet.

Met “Noblesse Oblige” wordt veelal bedoeld dat een bevoorrechte positie een zekere verantwoordelijkheid met zich brengt jegens de minder sterken. Je kunt, vervolgens, iets zeggen over de integriteit van de sterkste (in dit geval de VS in hoofde van Dictator Trump) hoe deze omgaat met anderen die minder bevoorrecht zijn. Dit principe lapt de VS nu aan de laars – men pakt wat men pakken kan, zonder enige rekening te houden met de belangen van andere partijen. Een te verwaarlozen voordeel voor de een kan zo grote schade doen aan de ander. En dat kan “de een” helemaal niets schelen.

Is het dan verwonderlijk dat in grote delen van de wereld met afgunst gekeken wordt naar de VS? Naar het land van zelfgenoegzaamheid, van geweld, gebrek aan beschaving en een hang naar uiterlijk vertoon. Gelukkig is Canada niet zo of althans een heel stuk minder erg.