Die eerste emigranten, die schreven veelal geweldige verhalen naar huis over hoe fantastisch het wel niet was op de plaats van bestemming. Maar dat klopte vaak helemaal niet.

De overtocht was langdurig, koud, heet, winderig en vaak een ware ontbering. Velen werden ziek onderweg, bijvoorbeeld door de slechte voeding. En wie werd er al niet zeeziek? Als je onderweg doodging, dan werd je overboord gekieperd. Niemand hoorde dan nog wat van je. Als je de overtocht wel doorstond, dan was je blij en gaf je een opgewekte rapportage naar huis.

De huisvesting dan, op de plaats van bestemming. Die was vaak ook niet best. En het eten misschien ook erg slecht. Je werd behandeld als een vod door wie er al langer waren en de werkomstandigheden waren veelal barbaars. Het was moeilijk daar een positief verhaal van te maken maar het lukte je toch. Niemand kon of wilde toegeven dat het allemaal een stuk minder aangenaam was dan men zich had voorgesteld.

Om te beginnen heeft dat te maken met de menselijke eigenschap zichzelf trots te voelen over de beslissingen die men nu eenmaal heeft genomen. Je gaat jezelf toch niet de put in praten door toe te geven dat je het bij het foute einde had?

Er kwam ook bij dat men met de positieve verhalen hoopte om anderen naar de bestemming te helpen lokken. Dat zou de eigen eenzaamheid helpen verdringen. Jij was de voorpost, anderen zouden volgen en dat moesten ze vooral ook doen.

Wat verder ook meespeelde was het feit dat je geen keuze had. De terugreis, die kon haast niemand zich veroorloven. Als je die keuze niet had, dan moest je wel de kiezen op elkaar zetten en er het beste van maken. Je blij voelen door blije verhalen naar de achterblijvers te sturen.

Tegenwoordig is dat heel anders. Je schrijft geen brieven meer, een lange zeereis is afgeschaft, je kunt zo op het vliegtuig stappen, velen kunnen zich een reisje veel gemakkelijker veroorloven, dankzij de media ben je precies op de hoogte van hoe het er elders voorstaat. In contact blijven is nog nooit zo eenvoudig geweest.

Geen wonder dat er nu zo veel heen en weer wordt gereisd. Het kan, het is een mogelijkheid. Je zegt dan al snel welkom in Canada en misschien ook gemakkelijker weer adieu. Moet toch kunnen?

Van een immigrant die ook heel wat heeft afgereisd.