De wereld consumeert graag grote hoeveelheden energie. Canada kan aan een groot deel van die wereldbehoefte voldoen. Maar hoe verplaats je aardgas nu toch?

Al decennia geleden is er het tankerschip ontstaan waar grote hoeveelheden vloeibaar gemaakt gas over enorme afstanden vervoerd kunnen worden. Da's handig voor landen waar men weinig eigen energiebronnen heeft - zo kan men op redelijk onafhankelijke manier toch toegang krijgen tot de wereldaardgasmarkt.

Canada heeft besloten flink in te spelen op deze trend. Daartoe zijn grote productie-installaties gebouwd aan de kusten zodat het gas, dat eerst een eind per pijplijn wordt aangevoerd, vloeibaar en wel in van die grote ballonschepen naar de verbruiksmarkt gebracht kan worden. Het gas vloeit al en het zal gedurende de komende jaren aanzienlijk meer worden.

Zojuist is echter een Europese energiecommissie eens komen kijken in Canada. Daar werd de gedachte uitgesproken dat Europa nog wel afhankelijk is van aardgas maar dat men met behulp van moderne groene energievormen toch weinig toekomst ziet voor het aardgas.

Op het eerste gezicht lijkt dat ook wel te kloppen. Overal in Europa zie je windmolens en zonnepanelen; velen haken van het gas af. Opmerkelijk is ook dat kernenergie lang niet verleden tijd is, in feite worden er hier en daar al weer nieuwe centrales gebouwd of ten minste in de planning opgenomen.

De vrees in Canada is nu dan ook dat er misschien gewed wordt op een verkeerd paard. Het zou wel eens kunnen zijn dat aardgas helemaal niet meer zo primair zal wezen in Europa. De oorlog in Oekraïne en de daarop volgende gasboycot van het Russische aardgas, hebben de kwestie in een versnelling gebracht. Wellicht zullen de ontwikkelingen in de Aziatische markten hetzelfde blijken te zijn?

Terwijl Canada dan ook driftig bezig is om LNG-installaties te bouwen (voor het vloeibaar en verscheepbaar maken van het aardgas), zou de vraag naar dit product wel eens een stuk minder kunnen worden. En wat moet je dan met al die peperdure installaties?