Men heeft er eens naar gekeken hoe het staat met de vervuiling in het hoge noorden van Canada, dit keer in het bijzonder in het zogenaamde “Yukon Territory”.

Dit is een gebied van zo’n 500.000 vierkante kilometer waar nu ongeveer 46.000 mensen wonen. Dit levert een bevolkingsdichtheid op van nog geen één persoon per tien vierkante kilometer. Het gebied is dus ongeveer even groot als acht keer Nederland en België samen waar in totaal zo’n 30 miljoen mensen wonen. Niet te vergelijken dus.

En toch maakt men zich in het hoge noorden best wel zorgen om de algemene vervuiling, ofschoon die uiteraard ook een fractie is van de situatie in Europa, gewoon al omdat er zo weinig mensen zijn en daardoor ook veel minder bedrijvigheid, transport en andere specifieke bronnen van vervuiling.

Trots merkt men op dat de bevolking de afgelopen tien jaar flink is gegroeid maar de vervuiling niet, wat dan zou betekenen dat de vervuiling per persoon aanzienlijk minder is geworden. Ruim de helft van de vervuiling, zo merkt men op, wordt veroorzaakt door transportmiddelen. Het wegvervoer (benzine en diesel) en het vliegverkeer (kerosine) is onontbeerlijk in deze streken en moeilijk terug te dringen. Wel rijden er inmiddels ruim driehonderd elektrische voertuigen hier rond, wat een beetje een wondertje is als men zich realiseert dat die een stuk minder efficiënt zijn in de felle kou in het noorden van het land. Maar, zo voegt men er gretig aan toe, dat geldt ook wel voor auto’s met een verbrandingsmotor.

Opmerkelijk is ook dat men hier al tientallen warmtepompen heeft geïnstalleerd die inderdaad erg efficiënt zijn. De opgewekte stroom voor allerlei toepassingen komt vooral uit waterkracht – wat dus ook weer geen vervuiling oplevert. Zo kwam er een flink rapport uit waarin men trots over al deze successen kon berichten. Maar er stond wel bij dat de vervuiling van de grootindustrie in dit gebied buiten beschouwing wordt gelaten.

Die vervuiling is misschien moeilijk te maten maar is weldegelijk gigantisch. In de mijnbouw en bij de verwerking van bodemschatten wordt nu eenmaal het een en ander uitgestoten. Gelukkig gebeurt dat veelal wel ver van de toch al kleine woonkernen in dit gebied. Men weet dan ook zeker dat de uitstoot niet pal onder de neuzen van de inwoners geschiedt (zoals bijvoorbeeld wel met auto’s en woonruimteverwarming) en heel weinig effect zal hebben op de plaatselijke volksgezondheid.

De toonzetting is zo aardig te vergelijken met hoe het er in de rest van Canada aan toegaat. Want ja, auto’s worden geëlektrificeerd en verwarmingsinstallaties worden verbeterd – maar wat er bij de afgelegen industriële activiteiten gebeurt, daar bekommert zich men maar weinig om. Dat moet ook niet, want juist daar wordt het grote geld verdiend.

De publieke opinie, de media en de overheid hebben het continu over de kleine verbeteringen (e-auto’s en warmtepompen) maar over de grote vervuilers houdt iedereen liever de mond. In de tussentijd zijn er idioot grote subsidies voor de “kleine verbeteringen” maar het grote vervuilingsgeweld houdt men compleet buiten schot.

Denk vooral ook weer eens aan de olieproductie; die is gigantisch in Canada. Maar die vieze olie, die gaat de grens over en wordt helemaal niet opgestookt in Canada. Zo lijkt Canada het goed te doen in de statistieken. Het probleem wordt echter gewoon opgeschoven naar “elders”.