De laatste jaren is de woningsituatie in Canada flink uit de hand gelopen. Er zijn nu gewoon niet genoeg woningen voor de enorm groeiende bevolking; en de plannen om dit aan te pakken, zijn gering.



Er wat aan te doen, aan die groeiende woningnood, is nogal gemakkelijk zou je zeggen. Je zorgt dat er minder immigranten naar Canada komen zodat de bevolking niet zo snel groeit. Dat doet men inderdaad nu ook beperkt, maar dan gaat het bedrijfsleven weer piepen: “we hebben mensen nodig”. De bevolkingsgroei beperken, blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn.

De andere kant van de medaille zou kunnen zijn om er snel meer huizen bij te plaatsen. Dat zou toch moeten lukken in een rijk land waar er bovendien echt ruim voldoende land beschikbaar is om flink aan de slag te gaan. Maar ook dat lijkt te mislukken, alleen al omdat er onvoldoende bouwvakkers zijn. Intussen zijn de bouwkosten ook omhooggeschoten, waarvoor er verschillende redenen zijn. De enkele nieuwbouwpanden zijn duur en de woningnood, zeker voor betaalbare huizen, duurt voort.

De OREA (Ontario Real Estate Organisation) heeft ineens dé oplossing ontdekt. Trots vertelt men dat het een stuk efficiënter is om huizen ergens in een fabriek te bouwen en die dan in hoog tempo af te leveren op bouwplekken. Na een korte afwerkperiode kan een nieuwe bewoner er dan al snel intrekken. Men doet intussen of men zojuist het ei van Columbus heeft ontdekt. We hebben het over “prefab”, en laten we eerlijk zijn, dat bestaat al heel erg lang.

Vooral in Engeland, vlak na de Tweede Wereldoorlog, is men zo flink aan de slag gegaan. Er gold een “Homes for all” politiek waarbij men vlug hele nieuwe woonplaatsen creëerde en er in vijf jaar tijd zo’n miljoen huisjes bij wist te plaatsen. Het zou een snelle, vrij tijdelijke oplossing moeten wezen maar veel van die huizen worden nu nog gebruikt, vaak tot grote tevredenheid van de bewoners.

Ook in Canada is er in die tijd flink gebouwd. De overheid zag in dat de uit Europa terugkerende soldaten behoorlijk behandeld moesten worden. Er werden eenheidswoonwijken uit de grond gestampt met ook weer standaardhuisjes die deels in fabrieken werden gebouwd. Ook die staan er veelal nog steeds, in wijken die in brede kring geliefd zijn.

Er zijn helaas flink wat redenen te bedenken waarom het vandaag de dag zo niet zal kunnen lukken. Om te beginnen heeft dat te maken met bestemmingsplannen en eenvoudige definities. In veel gemeentes ziet men een “prefab” huis als een “modulair” huis en dat zou hetzelfde zijn als een “mobiel” huis. Die zijn veelal gewoon verboden in woonwijken en moeten dan geplaats worden in een afgesloten gebied. Om die denkwijze te veranderen, da’s niet niks in het conservatieve Canadese politieke klimaat.

De financiering van “prefab” huizen is moeilijker – de gedachte is dat deze slechts van tijdelijke kwaliteit zijn. Voor sociale woningbouw staan overheden er ook terughoudend tegenover. Maar het naarst is wel de houding van het kooppubliek tegenover huizen die in een fabriek gebouwd zijn. Men vermoedt dat die minder waard zijn en daardoor minder aantrekkelijk, nu en later.

Een raar probleem is ook dat de kant en klare huizen door een vrachtwagen afgeleverd moeten worden. Da’s lastig gedurende Canada’s vaak ijzige winters. Het is zelfs verboden tijdens het voorjaar omdat zware vrachtwagens dan niet op de net-ontdooide wegen mogen, om permante schade te voorkomen.

Desalniettemin wordt er breed over nagedacht in Canada of men met “prefab” misschien toch een troefkaart in handen heeft, teneinde de woningtekorten wat te verzachten.