De provinciale besturen in Canada slaan keer op keer de plank volledig mis. Men blijft ontkennen dat je vast gaat lopen als je steevast meer uitgeeft dan er binnenkomt.

De bevoegdheden en verplichtingen in Canada zijn redelijk verdeeld tussen de federale overheid en de aparte provincies. Defensie en buitenlandse zaken, dat hoort helemaal in Ottawa thuis maar ook andere taken worden voornamelijk of deels op federaal niveau bestierd.

De provincies zijn vooral verantwoordelijk voor de gezondheidszorg en het onderwijs. Die twee posten samen slurpen zo al 75% op van de meeste provinciale budgetten. Wat er overblijft, daar moeten dan bijvoorbeeld rechtbanken, politie, gevangenissen, het wegonderhoud en de ambtenaren van betaald worden. Oh ja, en er moet ook wat geld uitgetrokken worden voor de armoedebestrijding - maar die stakkers krijgen natuurlijk maar heel weinig.

Langs de inkomstenkant bij de provinciale besturen zie je vooral dat er geïnd wordt op de inkomstenbelasting en op de omzetbelasting (sales tax). Daar komt ruim de helft van de provinciale inkomsten vandaan. In de meeste provincies komt er ook een aanzienlijk deel aan inkomsten van de federale overheid. Dat werkt, ruwweg, via twee potjes. Ten eerste een bijdrage voor de gezondheidszorg en ten tweede een "equalisation payment"  die groter is voor de armere provincies en gering voor de rijkere provincies.

Verdere provinciale inkomsten zijn eg beperkt. Het gaat dan om wat accijns, winstafroming van overheidsbedrijven en allerhande tarieven en heffingen. Maar eerlijk is eerlijk, haast alle inkomsten komen uit belastingen en bijdragen van de federale regering.

Daarmee is het financieel plaatje eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld. Toch wordt er al jarenlang meer uitgegeven dan er binnenkomt en in veel provincies begint dat echt een behoorlijk probleem te worden. Wie geld wil lenen, die zal rente moeten betalen. Bovendien moet het geleende geld ooit terugbetaald worden - een principe dat men helemaal niet lijkt te begrijpen.

De problemen worden luchtigjes afgewenteld op de regering die misschien gevormd zal worden na de volgende verkiezingen. Erger nog, de problemen gaan naar de volgende generatie. Iemand zal er ooit opdraaien voor de onkunde en onwil van de huidige bestuurders.



Als er nou een geoliede moderne infrastructuur tegenover stond, dan had men nog iets. Maar die is veelal juist sterk verwaarloosd. Ook dat probleem wordt liever op later afgewenteld.