Toen ik naar Canada kwam, had ik gehoord dat het land decennia eerder was overgeschakeld op het metrieke stelsel. Gelukkig maar, want dat geduvel met voetjes en duimpjes is zo zielig.

En inderdaad, de snelheidsmeter in de auto loopt in kilometers, de borden langs de weg zijn ook in kilometers en je koopt benzine per liter. Het ziet er dan ook naar uit, zo op het eerste gezicht, dat de omschakeling is gelukt.

Als je dan echter in de winkel komt, ziet het er anders uit. Sommige artikelen worden per liter aangeboden, zoals melk en sommige dranken, maar andere in heel erg rare maten. Wat moet je je toch voorstellen bij 473 ml en 454 gram? Dat zijn omgerekende ouderwetse maten. Het was kennelijk verplicht de metrieke maatvoeringen te gebruiken, maar verder is alles bij het oude, bekende gebleven.

In de afdeling voor fruit en groente worden de prijzen luid en duidelijk in ponden aangegeven – de oude Britse ponden wel te verstaan. In heel kleine lettertjes staat er meestal dan wel onder hoeveel het per kilo is maar daar let toch niemand op. Ook in de advertenties wordt op de ponden gefocust want dat begrijpen de mensen. Die nare kilo’s staan er uitsluitend voor de vorm bij.

Nog leuker wordt het als je op de bouw terechtkomt. Alle materialen worden nog per voet verhandeld en geïnstalleerd. De opzichter loopt rond met een meetlint in voeten, alsof de tijd al vijftig jaar heeft stilgestaan. In feite weet men niet eens hoe een meter er uitziet. Ga je een huis kopen, dan heeft men het over vierkante voeten om de grootte aan te duiden; het grondstuk ook. Bij grote lappen grond heeft men het over “acres”, niet hectaren.

Dat de metrificatie niet echt is doorgedrongen bij de mensen blijkt ook heel erg duidelijk als men het over menselijk maten en gewichten heeft. Alleen een arts gebruikt meters en kilo’s. De rest van de bevolking doet nog altijd liever voetjes, duimpjes en pondjes. Zelfs jonge mensen, die ver na de overschakeling zijn geboren, grijpen toch terug op de oude waarden.

Er zijn voorbeelden te over om aan te tonen dat het metrieke stelsel in Canada niet aangeslagen is. Dat komt vooral doordat de invoering halfslachtig is geschied en men de handhaving heeft overgeslagen, wellicht uit budgettaire overwegingen. Een andere reden is de nabijheid van de Amerikaanse markt. Dat voorbeeld wordt door veel Canadezen toch wel als het ware gezien.

Moet het zo klungelig? Nee zeker niet. Een uitstekend voorbeeld is Australië waar men ook besloot om te schakelen van het oude Britse systeem naar het metrieke stelsel. Ook daar heeft het enkele jaren geduurd maar inmiddels is het land echt gemetrificeerd. Van stapjes, voetjes en duimpjes hoort men alleen nog in een historische samenhang.

Helaas is het zover nog lang niet in Canada en de vraag is of het ooit zal lukken, zolang als “big brother” (de VS) niet mee wil doen. Het blijft zodoende best een zooitje wat leidt tot veel verwarring en misverstanden.



Probeer het zelf maar eens. Vraag gerust eens aan een Canadees hoeveel een liter water eigenlijk weegt. Bijna iedereen zal er een slag naar slaan of gaan stamelen. Men weet het echt niet. En eerlijk gezegd: men wil het ook niet weten.