Als je de algemene houding en mentaliteit van de mensen vergelijkt tussen Europa en Noord-Amerika, dan valt het velen al snel op dat er een enorm verschil is in de positieve instelling.

Canadezen komen op Europeanen veelal opgewekt en positief gemutst over, vaak ook vrij luid.

Omgekeerd merken Noord-Amerikanen vaak op dat de mensen zo ingetogen, afwachtend of voorkomend voor de dag komen in Europa. Uitzondering zijn er uiteraard ten over – maar een algemene conclusie zou best kunnen wezen dat er tussen de continenten een opmerkelijk verschil in instelling heerst. Leuk om dat eens verder te bekijken, misschien?

Het begint al heel jong als Canadezen te horen krijgen van hun ouders, van hun onderwijzers maar ook uit de samenleving, dat je in het leven kunt bereiken wat je maar wilt, als je je er maar genoeg voor wilt inzetten. De bedoeling van zo’n houding is dat je je gemotiveerd zou voelen om je hart te volgen en er ook echt voor te gaan door flink te werken en de levenskansen bij de horens te pakken.

Dat klinkt zeer positief maar het is ook wel een beetje flauwekul. Met houterige benen zul je nooit een ballerina kunnen worden en als je moeilijk kunt leren, dan is een carrière als arts of advocaat niet voor je weggelegd, hoe hard je ook blijft trainen, studeren en jezelf blijft inzetten. Zo zijn er zat voorbeelden. Je moet wel je beperkingen kennen.

Een ander voorbeeld van de positieve instelling van Canadezen is dat men de dingen vaak gewoon wel wenst aan te pakken. Er zijn zat zakenlui die met niks zijn begonnen en gewoon hebben doorgedrukt totdat ze zich succesvol konden profileren. Veel hoogstaande politici zijn zo op hun post gekomen. Niet noodzakelijkerwijs dankzij een stevige opleiding maar wel door keihard door te blijven streven en die positieve ingesteldheid voorop te blijven zetten.

Lukt iets vervolgens niet? De zaak gaat failliet? De politicus wordt niet verkozen? Geeft allemaal niks, blijven glimlachen en opnieuw proberen, wellicht met een iets andere inslag. Je niet uit het veld laten slaan, dat is ook wel een kenmerk van die algemeen positieve instelling. Regeltjes? Beperkingen? Geen probleem … er wordt een positieve oplossing gezocht (en soms ook wel gevonden).

In het dagelijks leven merk je het ook telkens weer. De mensen doen veelal opgewekt en laten zich van hun vrolijke kant zien. Ofschoon de werkomstandigheden in Canada vaak wat ouderwets zijn, laten werknemers die met het publiek moeten omgaan, vaak een blije, behulpzame en positieve indruk achter. Men straalt plezier uit. Daartoe hoeft men niet door “de baas” gedwongen te worden, zo is het nu eenmaal. Zo gaat men met de medemens om.

Kenmerkend voor het dagelijkse leven in Canada is ook dat mensen elkaar continu lopen te prijzen. Dat doen ze omdat het zo hoort en uiteraard niet omdat alles altijd goed is. Heeft iemand nieuwe kleren, dan zijn die geweldig. Heeft die iets gekookt, dan smaakt het voortreffelijk. Dit soort nep-positief gebabbel hoort erbij en wie het ’t best doet en ook het meest geloofwaardig overkomt bij de vleierij, die heeft een streepje voor.

Een positieve instelling werkt aanstekelijk. Als (haast) iedereen om je heen zich lovend, blij en voorkomend opstelt, dan ga je haast vanzelf meedoen. In Canada kijk je er niet van op als mensen je zomaar hun levensverhaal vertellen. Je kent ze niet en je ziet ze misschien nooit meer terug maar velen babbelen er lustig op los. En als je zelf je verhaal kwijt wil, dan kijkt niemand je raar aan. Het mag gewoon en het hoort zelfs een beetje bij het dagelijks leven. Niet moeilijk doen, blijven glimlachen!

Zijn er in Canada dan geen brompotten? Zijn er in Europa dan geen uitbundig positieve mensen? Ja, natuurlijk wel. En toch is dit verhaaltje, in zijn algemeenheid, best opmerkelijk. Er is echt een verschil!