Wie "Canada" zegt realiseert zich misschien ook dat de provinciale besturen van het land ontzettend veel te zeggen hebben. En dat er grote verschillen onderling zijn.

Er is altijd al een zekere spanning geweest tussen de Canadese federale regering en de wispelturigheid van de provinciale besturen. Opvallend veel zaken worden wél overgelaten aan de provincies en die hebben vaak geen idee hoe bepaalde dingen gedaan kunnen worden. Dan krijg je telkens voorbeelden van nu-dit en morgen weer iets heel anders.

Belastingheffing, zo zou je denken, is een zaak voor de federale overheid. En dat is het, gelukkig, ook voor een groot deel. Desalniettemin hebben de provincies elk voor zich toch best wat te zeggen over de belastingheffingen. Sommige provincies heffen een eigen omzetbelasting, de eigen tarieven voor de inkomstenbelasting zijn in elke provincie anders en zelfs aftrekposten worden aangepast aan de nukken van een provinciaal bestuur.

Ook immigratie is een kwestie voor de federale regering. Maar toch kunnen provincies zelf ook immigranten voordragen en de regels daarvoor zijn overal anders.

Het meest pijnlijk zijn de verschillen misschien wel in de gezondheidszorg. In sommige provincies loopt die redelijk maar er zijn er ook waar het allemaal aan het vastlopen is met bijvoorbeeld absurde wachtlijsten. Ook als je kijkt naar volkshuisvesting, de behandeling van daklozen, het schoolsysteem of zelfs de wegenbouw, dan zijn de verschillen enorm.

Dit is een doorn in het oog van de federale overheid. Die wil gelijke kansen in geheel Canada, voor iedereen - of althans zo stelt men dat graag. De praktijk is echter dat je kansen afhangen van de willekeur van de provinciale bestuurders. Daar wil men wat aan gaan doen.

Maar ho eens even! Dat willen de provincies helemaal niet. Die willen hun eigen boontjes doppen want ze denken dat ze dat zo goed kunnen. Zo schuurt het verder tussen de federale overheid en de provincies. Dat dit ooit beter zal worden, valt te bezien. Laten we het hopen.