Hoe ouder een gebouw is, des te duurder om het te onderhouden. Ook wordt het soms moeilijk er een hedendaagse bestemming voor te vinden. Wat moet je er dan mee?

Zelfs in Canada bestaat er een dienst monumentenzorg. Elke gemeente heeft een lijst met als historisch voornaam aangeduide gebouwen. Ook per provincie zijn er zulke lijsten. Men noemt een gebouw, zeker als het al een tijdje staat, dan ook al snel een "heritage building".  De buitenkant, en soms ook de binnenkant, vallen dan onder een soort bescherming. Veranderingen zijn dan moeilijk, extra duur en vaak ook ongewenst. Vooral als een gebouw zo'n "heritage designation"  heeft, dan kan de eigenaar er lelijk mee zitten.

Gelukkig (of misschien ook niet) zijn er altijd wel oplossingen te bedenken. Als je de juiste bewindspersonen weet aan te spreken, dan kan er wel wat geregeld worden met het bestaansrecht van een historisch gebouw. Als voorbeeld noemen we het "Preston Springs Hotel" in Cambridge, een gebouw van 137 jaar dat er twintig jaar geleden als een juweeltje bijstond, na ruim een eeuw als luxehotel gefungeerd te hebben. En toen kwamen de moderne vereisten; de reparaties werden duur en de eigenaars wilden eigenlijk van de last af.

Het hotel staat dan ook al heel lang leeg (zeker tien jaar) en het verval is ingetreden. Door ingeslagen ramen en kapotte daken dwarrelde de sneeuw gewoon binnen - het prachtige historische houtwerk begon te rotten. Alle installaties vervielen zienderogen - het werd duidelijk wat hier de bedoeling was. Men probeerde een onveilige, onooglijke situatie te creëren zodat een sloopvergunning toch verkregen kon worden. Het stuk grond dat inmiddels op een sleutelplek in dit dure deel van Canada ligt, zou zonder gebouw erop meer waard zijn. Aldus geschiedt nu: de slopers zijn onderweg.

En zo komt het dat een van de oudste gebouwen in dit plaatsje - en zeker een van de grootste, nu met de grond gelijk gemaakt zal worden. De "Architectural Conservancy of Ontario" sprak er schande van en heeft de kwestie nog met gerechtelijke stappen proberen te verhinderen. Waarom zou zo'n prachtig stuk geschiedenis uit het straatbeeld moeten verdwijnen? Zou er niet een andere bestemming te vinden zijn voor het gebouw? Maak er desnoods woningen van voor de minderbedeelden - waarvan er velen zijn in dit rijke stukje van het land.

Van uitstel tot uitstel kwam hier geen afstel. De slopershamers komt inmiddels keihard neer. Het verval van het gebouw maakte het tot een veiligheidsrisico - en reparaties waren te duur. Subsidies kwamen er ook niet voor - dus de droevige keuze werd langzaam duidelijk: slopen.



De eigenaars hadden er een lange adem voor nodig. Na ruim tien jaar lang verval en eindeloos getouwtrek met het gezag, krijgt men nu zijn zin. Het resultaat: weer een stukje oud-Canada weggepoetst.