Het was een druilerige zaterdagmiddag maar ik had wel wat te doen. Ik moest namelijk naar een uitvaart en dat is droevig dus misschien was die voortdurende regen eigenlijk wel gepast.

Een uitvaart is nooit echt leuk maar het ging hier om een oudere heer die veel goeds had gedaan voor de samenleving. Die “verdient” dan toch echt een degelijke, goed-verzorgde begrafenis, conform zijn eigen wensen. Een fraaie, ietwat afgelegen begraafplaats temidden van de natuur, overal bomen en het getjilp van de vogels. Is toch goed zo?

Hoe dan ook, per modderpad kwam ik, zo ongeveer tegelijk met de 20 andere rouwende gasten, op die begraafplaats aan. De dominee was er ook al en daar kwam de lijkwagen aangesukkeld met zijn potsierlijke verlichting. De haviken stapten uit en zetten de kist op de draagbaar. En zo gingen we in een kleine stoet naar de “final resting place” van de overledene.

Op gegeven moment kwam de stoet aan op de plek van bestemming. Er was enig geroezemoes en de uitvaartbegeleider stond druk gesticulerend met de dragers te oreren. Waarover dat ging was niet meteen duidelijk. Misschien konden ze de grafplek niet vinden?

En wat bleek toen? We waren weldegelijk op de juiste plek, dat kon men zien aan het nummersysteem van de graflocaties. Alles werd nogmaals geverifieerd met de betrokkenen en men deed wat spoedtelefoontjes met mensen die er misschien meer van wisten. Na verloop van tijd vroeg de begeleider het woord en legde uit aan de goegemeente dat er iets was misgegaan.

Met enig schaamrood op de daken vertelde hij dat we echt wel op de goede plek waren aangekomen en dat het graf pal voor ons moest komen – maar helaas had men vergeten om het graf uit te graven. We keken dus tegen een veld van graspollen aan. Wat nu te doen?

Het bleek niet doenlijk om snel een graf te graven; men doet dat tegenwoordig namelijk met een graafmachientje en al lang niet meer met de hand. Dat zou trouwens toch al veel te lang duren. Waar is de graafmachine? Niemand wist het. Dus daar stonden we, met zijn allen, in de winderige kou, te verkleumen in de nattigheid. Uiteindelijk nam de dominee toch het woord.

Vervolgens werd de uitvaartceremonie aan het graf uitgesproken alsof er verder niets aan de hand was, met de zo bekende woorden van “earth to earth, ashes to ashes, dust to dust”. Na een aantal gebeden werden we heengezonden en kon de uitvaartondernemer weer terughobbelen naar de lijkwagen, met kist en al. Afgesproken werd vervolgens dat de feitelijke teraardebestelling zo spoedig mogelijk zou plaatsvinden, maar dan buiten aanwezigheid van de genodigden.

Daarmee heb ik iets meegemaakt waarvan ik me voorstel dat bijna niemand zoiets heeft meegemaakt. Een begrafenis aan een ongegraven graf, je zou het niet kunnen bedenken als je het niet met eigen ogen had gezien. Ik zou denken dat dit misschien een Belgenmop was maar nee, het is echt gebeurd. En nog wel in Canada!

Je zou je kunnen voorstellen dat de nabestaanden wel een vette aanklacht zullen indienen. Zou de kwestie bij het gerecht uitkomen of wordt de zaak snel minnelijk geschikt?