Op afgelegen plekken in Canada zijn er langzaam maar zeker wat problemen ontstaan over het openhouden van een plaatselijke school. Loont dat nog? Kan dat nog wel?

We kijken eens naar het geval van het plaatsje Dixonville in Noord-Alberta. In het gehucht zelf wonen enkele honderden mensen en nog eens enkele honderden in de ruime omgeving. En als we “ruim” zeggen, dan bedoelen we dat op zijn Canadees: de afstanden zijn enorm.

Het schooltje in Dixonville staat op de nominatie om dit jaar definitief gesloten te worden. Dat is een beetje logisch als je hoort dat er hier liefst acht mensen werken en er slechts een veertigtal leerlingen komen. Die tendens is al jarenlang dalende en men verwacht dat de volgend jaar misschien 30 leerlingen zullen komen. Nu wil men de knoop doorhakken en de school sluiten.



Arme kindertjes! Er wordt, uiteraard, gezorgd voor toegang tot een andere school en daarvoor heeft men het plaatsje Grimshaw uitgekozen. De kinderen worden dan per schoolbus thuis afgehaald, wat nu trouwens ook gebruikelijk is, en linea recta afgeleverd op het nieuwe leeradres. Anderhalf uur per rit in de schoolbus zal geen uitzondering zijn. Een keer heen en een keer terug.

Maar Dixonville is dan ook erg afgelegen en de bevolking krimpt er al decennialang. Veel jongeren gaan studeren in de stad en komen niet meer terug. De gezinnen waren ooit ook veel groter dan nu. En dan natuurlijk de vergrijzing die gestaag voortgaat. Er is in het plaatsje erg weinig vertier.

Wie iets wil gaan doen of kopen, moet vaak al ruim twee uur rijden om in Grande Prairie terecht te komen. Dat is wel een aanzienlijke plaats met alle voorzieningen. Daar wonen inmiddels zo’n 70.000 mensen dus er is, in beginsel, voor elk wel wat wils.

Dit dichtstbijzijnde echt grote stad is Edmonton, wat toch ook al bijna vijf uur rijden is. Dat is bovendien de provinciale hoofdstad en een oliebolwerk – dus daar is zeker alles te vinden, zelfs een aantal universiteiten en een groot internationaal vliegveld.

Als de school dadelijk weg is uit Dixonville, dan blijft er nog weer minder over. Je kunt nog wel naar de “General Store” voor de dagelijkse benodigdheden en er is zelfs een officieel postkantoortje. Afgezien van landbouw en bosbouw zijn de carrièremogelijkheden verder erg beperkt. Het barre klimaat, vooral  ’s winters, bemoeilijkt het leven soms behoorlijk.

Wat nu, in feite, de deur toe doet voor de school in Dixonvile is de regel dat de overheidsbijdrage gehalveerd wordt als het leerlingenaantal onder de 35 komt. Dit verwacht men nu, voor het eerst, dat er in september zal gebeuren. De conclusie is dan ook dat het gewoon financieel niet meer haalbaar is. De school heeft echter toch al wel 94 jaar gedraaid – dus de gemeenschap was er sterk mee verweven.

Een aantal enthousiaste plaatselijke ouders zet zich er inmiddels voor in of er niet een soort privéschool opgericht kan worden. Daarbij kijkt men reeds naar het dadelijk leegstaande gebouw. Omdat ook dit plan toch heel veel geld zal kosten en er maar zo weinig leerlingen te verwachten zijn, zou dit wel eens een flinke uitdaging kunnen worden.

Nogal wat kinderen hebben ouders die ook al naar school gingen in Dixonville en soms zelfs grootouders. Iedereen vindt het erg jammer dat die traditie nu verloren dreigt te gaan.