Ook in Canada wordt er af en toe een officiële volkstelling gehouden. Dat gebeurt eens in de vijf jaar. Er zitten verschillende aspecten aan die bestudeerd worden.



Op zich zou je misschien denken dat een volkstelling nogal eenvoudig is. Een druk op de knop en je weet wie waar woont, ja? Maar nee, zo gaat dat echt niet in een land waar er helemaal geen bevolkingsregister is. Je hoeft je hier niet aan te melden en je hoeft niet aan te geven als je verhuist. Je kunt wonen waar je maar wilt en niemand houdt dat echt bij.

Men weet in Canada toch hoe je dan wel moet tellen. Er wordt een leger van enquêteurs door het hele land gezonden die letterlijk bij elke voordeur aankloppen. Vervolgens moet je aangeven hoeveel mensen er wonen en die informatie wordt centraal verwerkt. Zo weet men uiteindelijk toch vrij precies hoeveel mensen er in het land wonen.

Maar ... als een trotse Canadees een enquêteur aan de deur krijgt, dan is dat niet altijd echt gezellig. Er heerst een grote afschuw van de overheid en bij sommige huizen worden bezoekers echt weggejaagd met beroep op "privacy" of met andere praatjes. Toch zijn er boetes voor het weigeren van de telling. Uiteindelijk krijgt "Statistics Canada" toch wel een vrij accuraat beeld van hoeveel mensen er in het land wonen.

Een enkeling wordt geselecteerd om een bijkomende, vrij gedetailleerde vragenlijst te beantwoorden. Hier kan men statistisch vrij nuttige informatie uit putten over de ontwikkelingen in de samenleving. Velen vrezen die extra vragenlijst, want het kost veel tijd en moeite.

De website van "StatCan"  is wel aardig: https://www.statcan.gc.ca/en/start - voor wie het een leuk onderwerp vindt zijn er heel wat nuttige gegevens te vinden, zoals hoeveel mensen er zo ongeveer in Canada wonen (ruim 40 miljoen) en hoeveel de inflatie momenteel bedraagt (2,7%).

Wat er verder met de gegevens van de volkstelling gebeurt is wel een droevig verhaal. Dat is namelijk vrij weinig. Je zou denken dat de informatie die zo verkregen wordt toch handig is voor het plannen van steden en dorpen. Hoeveel scholen zijn er nodig, hoeveel winkels, hoeveel zorginstellingen, voorzieningen voor ouderen en vooral ook hoe verkeer en vervoer geregeld moet worden.

Helaas is planologie een ondergeschoven kindje in Canada. Men laat de ontwikkelingen liever aan de vrije markt over en dat verklaart de overheersende chaos in het land. Men weigert in te spelen op de ontwikkelingen en loopt continu achter de feiten aan.

Hoe lollig (of droevig, eigenlijk?) het misschien ook is om door te zagen over de ontbrekende planologie in Canada, doen we dat misschien beter een volgende keer, in een andere blog.