Hoe werkt een Canadese huurverhoging?
Antwoord: het ligt er maar net aan waar je je bevindt.
De huursituatie in Canada is niet ideaal voor huurders, zeker niet voor diegenen die woningzoekend zijn. Maar hoe zit het met zittende huurders en eventuele huurverhogingen; hoe is dat geregeld?
Het opvallende antwoord is dat dit ervan afhangt in welke provincie je je bevindt want dit is niet federaal geregeld. Elke provincie maakt hierover eigen beslissingen die ook nog vrij vaak gewijzigd worden naar gelang het plaatselijke politieke klimaat waait. Als huurder maar ook als eventuele verhuurder krijg je met deze materie te maken dus je moet echt oppassen.
In Alberta, Saskatchewan, Newfoundland and Labrador, in de Northwest Territories en in Nunavut zijn er geen standaard percentages voor de huurverhogingen. Maar een huisbaas die de huur wenst te verhogen, moet dat wel op een bepaalde manier aan de huurder doorgeven. Dit moet ook op bepaalde termijn voordat de nieuwe huur ingaat worden gedaan.
Doet de huisbaas dit niet op precies de juiste manier, dan is het mogelijk dat de huurverhoging niet doorgaat. Vaak zit er dan ook een bepaalde verplichte tijdspanne tussen een vorige en een huidige huurverhoging maar ook dat is overal weer ietsje anders.
In de provincie Ontario is het wel vrij strak geregeld. Dit jaar is de maximale huurverhoging op 2,5% gesteld. Maar dit geldt uitsluitend voor woningen die verhuurd zijn aan dezelfde huurder sinds 2018. Voor nieuwere overeenkomsten is er wel meer vrijheid voor wat het percentage betreft maar er zijn weer heel strenge voorwaarden aan de manier waarop de huurprijsverhogingsaankondiging moet plaats vinden.
In British Columbia is het toegestane percentage 3% - ook hier zijn er echter speciale vereisten aan hoe de aankondiging gedaan moet worden. Zo moet er een officieel goedgekeurd formulier worden gebruikt. Af en toe kan een huisbaas een extra grote huurverhoging aanvragen maar dan moet dit bij de “Residential Tenancy Branch” worden aangevraagd – wat erg lang kan duren.
Ook in de kleine provincies in oost-Canada is de situatie overal anders. Het percentage is bijvoorbeeld 2,3% in Prince Edward Island, 3% in New Brunswick en 5% in Nova Scotia. Overal gelden weer speciale regels over hoe de verhoging moet worden gepresenteerd aan de huurder.
Als huurder heb je het maar te doen met de vigerende regels en dat geldt natuurlijk ook voor bestaande verhuurders. Maar wie in woningen wil investeren voor de huuropbrengst, die zou zeker even goed naar de belangrijkste regels moeten kijken alvorens de sprong te wagen. Misschien is het in een andere provincie beter?
Een investeringsplan voor een verhuurder is echter nooit een gegarandeerde zaak. Afgezien van de problemen die je met huurders kunt hebben zoals huurschade of leegstand, zijn de overheidsregels bepaald niet vast. Elk jaar is het een getouwtrek wat er nu weer besloten moet worden.
Desalniettemin bezitten opvallend veel Canadezen een portefeuille met huurwoningen. Daarbij rekent men wellicht meer op de lange-termijn waardestijging van het object dan krachtige inkomenszekerheid.
